Urineweginfecties

Bijzonder eigenlijk dat we nauwelijks nadenken over iets wat we elke dag doen: urineren. Wie vraagt zich af hoe dat werkt? Wanneer ga je plassen? Hoeveel past er in je blaas? En hoe weten je hersenen eigenlijk dat je moet gaan plassen? Als je je daar een beetje in verdiept, krijg je het zoveelste lesje ‘verwondering’.

Meestal word je je pas bewust van de normale dingen als die niet meer vanzelf gaan. Problemen die variëren van incontinentie tot blaaskanker. In deze blog ga ik dieper in op één groep problemen, urineweginfecties, waarvan blaasontsteking wel de vaakst voorkomende is. In de leeftijdsgroep 20 tot 50 jaar komen bacteriële urineweginfecties 50 keer vaker voor bij vrouwen dan bij mannen. Na het 50^e levensjaar neemt het aantal urineweginfecties ten opzichte van de voorgaande jaren toe en worden de verschillen tussen mannen en vrouw kleiner. De meeste mensen herkennen de symptomen wel: brandende pijn bij het plassen, frequent urineren, aandrang om te plassen terwijl je blaas leeg is, pijn in de onderbuik en/of onderrug, bloed in de urine, troebele urine en urine met een vieze geur. Al met al geen pretje en het niet tijdig onderkennen kan tot ernstige gezondheidsproblemen leiden, zoals bloedvergiftiging.

1. Wat zijn urineweginfecties?
2. Wat is de reguliere aanpak?
3. Wat is de orthomoleculaire aanpak?

1.      Wat zijn urineweginfecties?

Eerst maar even een paar weetjes. Bij gezonde mensen is de urine in de blaas steriel. Er zijn geen bacteriën of andere infectieuze organismen in de urine aanwezig. Ook de plasbuis is nagenoeg steriel of bevat zo weinig bacteriën dat die zelden een infectie kunnen veroorzaken. Toch kan het hele traject waar zich urine bevindt van de nieren tot het einde van plasbuis geïnfecteerd raken. Gezamenlijk worden die infecties urineweginfecties genoemd. Meestal worden de infecties ingedeeld in hogere en lagere urineweginfecties. De hogere zijn infecties van het nierbekken (pyelonefritis) of de urineleiders vanaf de nieren naar de blaas (ureteritis). De lagere zijn infecties van de plasbuis (urethritis) of de blaas (cystitis). In de rest van blog beperk ik me vooral tot blaasontstekingen. Daar zijn weer twee soorten van:

• Cystitis (‘gewone’ blaasontsteking); 
• Interstitiële cystitis (ook wel blaaspijnsyndroom genoemd).

Wat zijn de verschillen tussen die twee vormen? Bij gewone blaasontsteking is er altijd sprake van een infectieuze ziekteverwekker. Vaak is dat ook te zien aan de urine, want die bevat niet oplosbare deeltjes als cellen, kristallen en bacteriën waardoor de urine troebel wordt. Of na een poosje laten staan, bezinksel toont. De urine kan bij een gewone blaasontsteking trouwens ook bloed bevatten (hematurie). Soms is dat bloed zichtbaar door een rode of bruine kleur, maar het kan ook alleen onder een microscoop te zien zijn.

Interstitiële cystitis en het blaaspijnsyndroom zijn geen synoniemen. Ik zal je niet vermoeien met de verschillen, want die zijn gradueel van aard, afhankelijk van het beeld dat men aantreft in de blaas. Bij interstitiële cystitis of het blaaspijnsyndroom gaat het in ieder geval om dezelfde symptomen als bij een gewone blaasontsteking, maar bevat de urine meestal geen bacteriën (wel bloed en blaaswandcellen). De aandoening komt (gelukkig) een stuk minder voor dan ‘normale’ blaasontsteking. Tot nu toe tast men in het duister over de oorzaak. Er zijn verschillende theorieën: auto-immuunreactie, infectieus of een relatie met andere aandoeningen, zoals fibromyalgie, het prikkelbare darmsyndroom (IBS) of overactieve mestcellen (MCAS) in de blaasspier. De aandoening treft meer vrouwen dan mannen (10:1), heeft een chronisch karakter, is of wordt niet kwaadaardig, maar is wel lastig te behandelen. Na een lichamelijk onderzoek constateert men een pijnlijke omgeving rond het gebied van de blaas, met name als je op de voorste vaginawand drukt. Als de arts een inwendig kijkje in de blaas neemt, worden er vaak druppeltjes bloed op de blaaswand zichtbaar. Dit wordt een ‘huilende blaas’ genoemd. In het slijmvlies van de blaas komen dan zweertjes of littekens voor, vaak stervormig en rood met een duidelijke aftekening van bloedvaten en in het midden vaak een open wond (‘Hunner-laesies). Die veroorzaken de pijn, mede omdat er de hele dag urine langs stroomt. Als de druk in de blaas toeneemt door meer urine, neemt de pijn vaak evenredig toe. Maar er is bij interstitiële cystitis geen sprake van een klassieke ontsteking, zoals bij een normale cystitis. In feite gaat het om een beschadigde of defecte blaaswand, waarschijnlijk veroorzaakt door een afname van de slijmlaag boven op de bovenste cellen van de blaaswand. Wat opvalt, is dat mensen met het blaaspijnsyndroom ook vaak prikkelbare darmsyndroom, fibromyalgie, voedselallergieën of migraine/hoofdpijn hebben.

Tenslotte benoem ik nog even eosinofiele cystitis; een zeldzame vorm van blaasontsteking die wordt gekenmerkt door ontstekingen met infiltratie van een bepaald soort witte bloedlichaampjes (eosinofielen). Oorzaak: onbekend.

Bronnen van ontstekingen

Via twee routes kan je blaas bij een gewone blaasontsteking geïnfecteerd raken. De meest gebruikelijke manier is een besmetting via de uitmonding van de urineweg naar binnen. Hierdoor ontstaat een opstijgende infectie. Bij vrouwen is die plasbuis slechts 2,5 tot 4 centimeter lang, terwijl die bij mannen ongeveer 20 centimeter lang is. Logisch dus dat vrouwen, anatomisch gezien, een veel grotere kans op blaasontsteking hebben dan mannen. De andere route is die via het bloed. In feite zijn de veroorzakers van de ontstekingen samen te vatten in vier groepen:

• Bacteriën uit de darmen of vagina;
• Virussen;
• Schimmels;
• Parasieten.

In 85% van de gevallen gaat het bij blaasontsteking om een bacteriële infectie, meestal veroorzaakt door de Escherichia coli-bacterie (E. coli) uit de darmen.[1] Deze bacterie bevindt zich in de darmen en is daar van nature onschadelijk. Hij wordt pas pathogeen als hij in een andere omgeving terechtkomt. Ik noem de volgende veranderingen in de omgeving die van deze bacterie een schadelijke bacterie maken:

• Hoge glucosespiegel in je bloed (met name bij diabetes)
  • Suiker voedt veel ziekteverwekkers (bacteriën, schimmels, enzovoorts);
  • Suiker maakt de bacteriën plakkerig waardoor ze aan de blaaswand blijven plakken;
• Hoog oestrogeengehalte, vooral tijdens een eisprong of zwangerschap;
• Laag oestrogeengehalte; veroorzaakt afname van het immuunsysteem en verandert de vaginale flora;
• Antibiotische preparaten die quinolines bevatten, zoals in zalven, lotions, crèmes en wondverbandmiddelen, soms gecombineerd met corticosteroïden;
• Medicijnen die je glucosespiegel verlagen, de zogenaamde SGLT2-remmers met namen als dapagliflozine (Forxiga), canagliflozine (Invokana), empagliflozine (Jardiance) en ertugliflozine (Steglatro).

De E. colibacterie heeft de neiging zich in te pakken in een biofilm waardoor ze minder vatbaar worden voor antibiotica. Dat is dan ook de reden dat bij sommige mensen de infectie weer direct terugkomt nadat ze zijn gestopt met antibiotica. In feite zijn de bacteriën resistent geworden.

Minder vaak voorkomend zijn bacteriële infecties door Klebsiella- en Proteus-vormen. Nog minder vaak komen de bacteriën Staphylococcus saprophyticus en enterokokken voor. Als mogelijke risicofactoren worden het bereiken van de postmenopauzale leeftijd, geslachtsgemeenschap of een familie met dezelfde problemen genoemd. Tenslotte noem ik nog mensen die zich moeten katheteriseren, omdat ze hiermee bacteriën binnenbrengen, zelfs al doen ze dit nog zo steriel mogelijk. Bacteriën zweven zelfs in de lucht. Heb je vaker dan drie keer per jaar blaasontsteking, dan spreekt men van recidiverende blaasontsteking. Zeker in dat geval is het raadzaam om een bezoek te brengen aan de uroloog, want voordat je het weet, zit je aan de zoveelste antibioticakuur.

Afwijkende anatomie

Je blaas is feitelijk een grote spier die urine opvangt, vasthoudt en weer vrijgeeft. De grote omringende spier wordt de detrusor genoemd. In feite hebben blaasproblemen (en dan met name die met niet normaal plassen) te maken met de spierfunctie van de blaas en/of de aansturing ervan vanuit het zenuwstelsel. Problemen met de samentrekking van de blaas kunnen vervolgens weer leiden tot een niet goed legende blaas, waardoor een blaasontsteking wordt gestimuleerd. Blaasontstekingen zijn dus niet louter en alleen een probleem van een ziekteverwekker, maar kunnen ook door anatomische problemen ontstaan. Het is dus altijd verstandig om een en ander door een uroloog na te laten kijken, zeker als er sprake is van een recidiverende blaasontsteking. Overigens hebben problemen met de contractie en ontspanning van de blaas zowel met de mechanische als sensorische aansturing te maken. Of met andere woorden: met de werking van de spieren of de werking van het zenuwstelsel.

2. Wat is de reguliere aanpak?

Bij een blaasontsteking wordt altijd gebruik gemaakt van een antibioticakuur. De arts schrijft meestal als eerste een kuur nitrofurantoïne voor of een eenmalige gift fosfomycine. Bij zwangere vrouwen wordt ook wel amoxicilline of clavulaanzuur voorgeschreven en bij mannen trimethoprim. Bij recidiverende blaasontsteking zal de huisarts je meestal doorverwijzen naar een uroloog om te checken of er sprake is van een onderliggend probleem van welke aard dan ook.

Interstitiële cystitis

De aanpak bij het blaaspijnsyndroom loopt sterk uiteen. Zo lees ik over leefstijladviezen om blaasprikkelende stoffen te vermijden, als koolzuurhoudende dranken, koffie of alcohol. Vervolgens lees ik over pijnstillers, anticholinergica, antidepressiva, pentosanpolysulfaat (oraal of via de plasbuis) of dimethylsulfoxide. Ik kom daarnaast bekkenbodemtherapie, blaasspoelingen ter herstel van de glycosaminoglycaanlaag, botoxinjecties, laserbehandelingen of zelfs het geheel verwijderen van de blaas tegen.

3. Wat is de orthomoleculaire aanpak?

Laat ik eerst wat algemene preventieve dingen noemen uit het medisch handboek, die kunnen helpen om blaasontstekingen te voorkomen:

• Meer drinken (> 2,5 liter per dag);
• Vaker urineren;
• Minder suiker consumeren;
• Kort na geslachtsgemeenschap urineren.

De laatste suggestie uit het medisch handboek is zeer discutabel: continue een lage dosis antibiotica slikken. Orthomoleculairen moeten niet veel hebben van antibiotica. Natuurlijk begrijpen ze dat je soms geen andere keuze meer hebt. Maar om nu recidiverende blaasontsteking voortdurend te blijven behandelen met lage doseringen antibiotica (ik ken gevallen van soms wel tien jaar lang), is geen fijne aanpak. Immers, antibiotica zijn ook een ‘ramp’ voor je microbioom, want niet alleen schadelijke, maar ook goede bacteriën worden gedood. Die darmbacteriën zijn weer onderdeel van je immuunsysteem, dus voordat je het weet, belandt je in een vicieuze cirkel. Meestal zie je dat, hoe meer antibiotica je neemt, hoe slechter het zal gaan.

Remedies bij gewone blaasontsteking

Onderzoek bracht mij dan ook op de volgende alternatieve middelen. Ik begin eerst met plantaardige remedies.[2]

Oregano-olie

Over de eigenschappen van oregano-olie heb ik een aparte blog geschreven. Ik volsta hier dan ook met de samenvatting van dit wonderlijke middel. Oregano-olie is een krachtig natuurlijk antibioticum en dat komt vooral door de werkzame stof ‘carvacrolen’.  Let wel op dat de olie meer dan 60% carvacrolen bevat; anders werkt het niet krachtig genoeg (zie Patholon). De geadviseerde dosering bij een actuele blaasontsteking is om minstens viermaal per dag een capsule met ongeveer 200 mg in te nemen.[3]

Tijm

Evenals oregano bevat tijm carvacrolen. Tijm is eveneens te koop als supplement, want van verse tijm heb je enorme hoeveelheden nodig. Daarbij komt het dat het bijna ondoenlijk (en onsmakelijk) is om grote hoeveelheden tijm oraal in te nemen. De geadviseerde dosering is éénmaal daags 500 mg. Zowel bij oregano als tijm wordt de werkzaamheid toegeschreven aan het remmen van de vorming van biofilms. Daarnaast doden beide supplementen E. coli.

Varuna (bark)

In oude boeken van de Ayurveda (Indiase geneeskunde) kwam men beschrijvingen tegen dat de schors van de Varunaboom (Crataeva nurvala) zou helpen bij het voorkomen en bestrijden van talloze blaasproblemen, waaronder nier- en blaasstenen, urineweginfecties, enzovoorts. De Varunaboom vind je vooral in India en wordt inmiddels met uitsterving bedreigt. In meerdere (dier-)studies vond men inderdaad dat het middel zowel preventief als curatief werkt bij blaasproblemen.[4] Zo constateerde men dat de aangroei van nierstenen drastisch afnam, als men ratten een afkooksel met Varuna gaf.[5] Ook goedaardige prostaatgroei wordt erdoor beïnvloed.[6] Samengevat ziet het rijtje problemen waar Varuna een mogelijke remedie voor kan zijn, er zo uit:

• Overactieve blaas;
• Nierstenen, blaasstenen, ook wel urolithiasis genoemd (zowel preventief als curatief);
• Blaasproblemen in het algemeen;
• Pijnlijk urineren;
• Urineweginfecties;
• Goedaardige prostaatvergroting;
• Zwakke urinestraal;
• Nachtelijk veelvuldig plassen (nycturie);
• Verlies van blaaskracht/-tonus.

Tenslotte heb ik zelfs een onderzoek gevonden waarbij er gunstige effecten van Varuna op prostaatkanker werden geconstateerd.[7]

Buchu (Agathosma betulina)

Buchu (spreek uit als ‘boegoe’) is een vetplantje dat alleen in het meest zuidelijke puntje van Zuid-Afrika groeit. Er zijn meerdere soorten van, maar met name de Agathosma Betulina staat bekend om haar medische eigenschappen. Dit is een van de oudste remedies tegen blaasontsteking en heeft antimicrobiële eigenschappen en voorkomt dat bacteriën zich vasthechten aan de blaaswand. Daarnaast reduceert buchu het risico op ontstekingen van zowel de blaas, als de prostaat en de plasbuis. Bovendien is het een natuurlijk diureticum (verhoogt vochtafscheiding).[8] Het bijzondere van buchu is dat het niet alleen werkzaam is bij de E. coli, maar ook bij Klebsiella, Proteus, Staphylococcus en enterococcus.

Veenbes (cranberry)

Cranberry is een bekende remedie. Wat minder bekend is waarom cranberry dan zo goed is tegen blaasontstekingen. Ten eerste voorkomt cranberry de ophoping van bacteriën in de urinewegen. Daarnaast remt het ook het ontstaan van biofilms en vermindert het de aanhechting van bacteriën aan de blaaswand.[9] De werking van cranberry wordt toegeschreven aan proanthocyaniden (PAC’s).[10] PAC’s behoren tot de groep bioflavonoïden; kleurstoffen die vooral te vinden zijn in de schillen en pitten van vruchten, maar soms ook in andere delen van planten, zoals de bast, bladeren en zaden. Naast cranberry vinden we bioflavonoïden ook in blauwe bessen, druivenpitten en -schillen, appels, peren, veenbessen en zelfs in rode wijn. Overigens is het niet aan te raden om veel glazen sap te drinken vanwege de grote hoeveelheden suiker die je dan binnenkrijgt. Beter is het om daarom voor een supplement te kiezen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat cranberry niet het meest effectieve supplement is en zeker niet als je al een blaasontsteking hebt (gehad). Het is vooral bedoeld voor preventie. Jarenlang dacht men overigens dat de werkzaamheid van cranberry kwam door het verlagen van de pH in de blaas, maar dat blijkt niet te kloppen.

Berendruif (uva-ursi)

Uva-ursi staat bekend vanwege haar vochtafdrijvende en antimicrobiële eigenschappen. In Duitsland is dit supplement goedgekeurd voor de behandeling van blaasontstekingen en dan met name die door de E. coli. Het zijn de bladeren van deze plant die de werkzame stof arbutoside bevatten. Dit middel moet je niet langer dan twee weken gebruiken.

Jeneverbes (Juniperus communis)

Jeneverbessen groeien aan een bepaald soort coniferen. Ik denk dat de meeste mensen deze blauw-paarse bessen weleens gezien hebben. De bessen hebben krachtige, antimicrobiële eigenschappen. Zowel het blad als de bessen van deze plant hebben antibacteriële en diuretische eigenschappen. Er waren wat bedenkingen tegen mogelijk niertoxiciteit bij de inzet van dit middel. Die bleken echter veroorzaakt te zijn door vervuilde etherische olie. Vergewis je er dus van dat je een olie of supplement van een gerenommeerd bedrijf koopt.

Mierikswortel (Armoracia rusticana)

Ook mierikswortel kan bijdragen aan het bestrijden van blaasontstekingen. In een onderzoek uit 2018 zagen onderzoekers sterke effecten op E. coli, met name bij mensen die te maken hadden met multiresistente bacteriën.[11]

In een prachtig overzichtsonderzoek uit een Afrikaans tijdschrift voor urologie, zie je nog andere remedies staan, zoals kaneel, hybanthus enneaspermus, goudzegel, paardestaart, brandnetel, weegbree, salie, enzovoorts. Lees het hele onderzoek door op de voetnoot te klikken.[12]

Welke andere supplementen of stofjes kunnen helpen bij de preventie of bestrijding van blaasontstekingen?

Vitamine C

Sowieso is een verzwakt immuunsysteem een aanleiding voor blaasontsteking. Logisch dus dat vitamine C een bijdrage levert aan de profylaxe of bestrijding van blaasontstekingen door enerzijds de antioxidante werking en anderzijds de vorming van stikstofoxide. Een en ander geldt ook voor vitamine A en E, met name bij hogere urineweginfecties. Deze laatstgenoemde vitamines beschermen met name de nieren tegen littekenweefsel door ontstekingen alsmede het reduceren van de (pijnlijke) symptomen.

Vitamine D

Ook vitamine D speelt een belangrijke rol bij het voorkomen of genezen van blaasontstekingen. Deze vitamine draagt bij aan de kwaliteit van het blaasepitheel. En hoe sterker deze laag cellen, hoe minder kans op een blaasontsteking.[13] Vervolgens speelt vitamine D een rol in de werking van het immuunsysteem en biedt het bescherming tegen infecties. Er is eveneens een relatie tussen vitamine D en bekkenbodemproblemen.[14] De relatie tussen de bloedspiegel vitamine D en het risico op urineweginfecties is uitgebreid bestudeerd. De moraal is eenvoudig: hoe lager je vitamine D-bloedspiegel, hoe groter de kans op (je eerste) blaasontsteking. Laat dus vooral je vitamine D-bloedspiegel controleren als je een blaasontsteking hebt. Vitamine D heeft dus vooral een preventief effect.

Mineralen

Bij mensen met blaasontstekingen zijn tekorten aangetoond aan zink, selenium en koper. In feite staan deze mineralentekorten symbool voor een slecht of eenzijdig dieet. Zink treft men namelijk vooral aan in zeevruchten, zoals oesters, mosselen en dergelijke, voeding die een groot deel van de bevolking niet ambieert. Hetzelfde geldt voor selenium en koper. Ook een tekort aan magnesium of andere elektrolyten kan tot problemen leiden.[15]

Probiotica

Er is zeker een relatie tussen je darmbacteriën en het ontstaan van blaasontsteking.[16] Anekdotisch ben ik op de hoogte van mensen die het lukt om met een combinatie van oregano-olie en probiotica blaasontstekingen te voorkomen. In de literatuur vind ik gunstige effecten van de volgende bacteriesoorten: 

• Lactobacillus rhamnosus GR-1;
• Lactobacillus reuteri B-54;
• Lactobacillus reuteri RC-14;
• Lactobacillus crispatus;
• Bifidobacterium lactis;
• Bifidobacterium longus;

Ook in experimenten met vaginale zetpillen met probiotica werden opmerkelijke resultaten geboekt; het aantal malen dat de infectie terugkeerde daalde van 47% naar 21% door de inbreng van lactobacillen.[17] De resultaten met probiotica zijn dus veelbelovend, maar er moet nog erg veel onderzoek naar gedaan worden om de precieze werkingsmechanismen te kunnen bepalen en gerichter te suppleren.

D-mannose

D-mannose is een enkelvoudige suiker en wordt door fermentatie uit glucose gemaakt. Het lichaam maakt ook zelf een kleine hoeveelheid d-mannose aan en is dus lichaamseigen. E. colibacteriën hechten zich aan mannosereceptoren en veroorzaken zo een infectie. Als die hechting inderdaad tot een blaasontsteking leidt, kun je dit principe ook omdraaien door de blaas te voorzien van hoge doseringen d-mannose, zodat de bacteriën juist aan de extra d-mannose gaan plakken. Doordat de d-mannose de bacteriën omsluit, kunnen ze zich niet meer vasthechten aan het slijmvlies.

De volgende supplementen hebben of invloed op de zuurgraad van de blaas of zijn essentieel voor een goede neurologische aansturing.

Appelazijn

De werkzaamheid van appelazijn is vooral te danken aan het verlagen van de zuurgraad in je blaas. Want hoe zuurder je blaas, hoe minder comfortabel het is voor bacteriën om erin te groeien. Verdun twee eetlepels apple cider vinegar met zo’n 250-500 ml water. De verdunning is naar eigen keuze en wat je kunt verdragen. Onthoud wel; hoe zuurder, hoe beter.              

Vitamine B1(thiamine)

Er is ook een (indirecte) link met blaasproblemen en een tekort aan vitamine B1. Door een tekort aan vitamine B1 kan de blaas overactief of onderactief worden. Indirect ligt hier dus een relatie met blaasontstekingen. Want het niet volledig leegplassen van de blaas kan weer leiden tot blaasinfecties. Met name zie je dit verband terug bij diabetici. Doordat diabetici problemen hebben met neuropathische problemen (al dan niet veroorzaakt door metformine), zie je dat hun zenuwstelsel niet meer goed functioneert. Met mogelijk blaasproblemen als gevolg. Dus heb je diabetes, prediabetes of consumeer je veel koolhydraten, probeer dan eens vitamine B1 als mogelijke remedie om je blaas beter vanuit je hoofd aan te sturen.[18] De aanbeveling is om een mix te gebruiken van wateroplosbare vitamine B1 (Vitalon-B) samen met de vetoplosbare benfothiamine gedurende een aantal maanden. Mocht je je afvragen waardoor een tekort aan vitamine B1 komt, lees dan de blog over deze vitamine: te veel koolhydraten of alcoholgebruik staan sowieso in het rijtje.

Vasten

Stop eens één of twee dagen met eten. Vasten geeft je immuunsysteem namelijk een enorme boost. Want in de kern is een falend of verzwakt immuunsysteem de grondoorzaak van blaasontstekingen. Waarom ruimt het lichaam namelijk die rommel zelf niet op?

Stop met suiker

Ik schreef het al eerder; suiker maakt alles in je lichaam plakkerig en dient als voedingsbodem voor pathogenen (bacteriën, gisten en schimmels).[19] Van je bloedplaatjes tot bacteriën; alles wordt kleverig door een teveel aan suiker. En voordat je nu denkt: ‘Ik eet geen suiker’; zetmeel wordt ook omgezet in suiker. Dus ben je een fervente broodeter of pastagebruiker, probeer dat ook eens een week terug te schroeven, met name als je de eerste symptomen van een blaasontsteking denkt waar te nemen. Daarnaast is er recent een wetenschappelijke studie verschenen waarin het verband wordt aangetoond tussen een hoog glucosegehalte en een afname van de natuurlijke peptide psoriasine. Psoriasine is een natuurlijk antibioticum dat beschermt tegen menselijke infecties.[20] Terzijde: zoals je uit de naam al kunt afleiden, speelt dit stofje ook een rol bij psoriasis en suikerconsumptie dus ook.

Tenslotte zijn er ook nog middelen die de urineproductie vergroten waardoor je je urinewegen meer en beter doorspoelt. Ik heb het dan over asperges, paardenbloem en elektrolyten, zoals kaliumcitraat.

Remedies bij interstitiële cystitis

Zijn de alternatieve oplossingen bij gewone blaasontsteking ruimschoots voorhanden en onderzocht, zo weinig opties zijn er bij het blaaspijnsyndroom. Dat komt natuurlijk omdat men niet goed weet wat de oorzaak is. Na heel veel speurwerk heb ik de volgende mogelijke remedies gevonden, echter zonder wetenschappelijke onderbouwing:

• Aloë Vera;
• Quercetine, al dan niet in combinatie met zink;
• L-Arginine (2 gram per dag op een lege maag);
• Chondroïtine;
• Magnesium;
• Rode Iep;
• Pompoenpitolie;
• Omega-3-visolie;
• Prelief (calciumglycerofosfaat).

Wat in ieder geval wel duidelijk is, dat alles wat de blaaswand nog verder kan irriteren, de zaak alleen maar erger maakt. Dus zure supplementen als vitamine C (in de vorm van ascorbinezuur), cranberry of andere zure supplementen moet je altijd zien te vermijden. Want net als bij koffie, thee, wijn en frisdrank zorgt een lage pH voor meer pijn vanwege de kwetsbare blaaswand. Op basis van de kennis die ik heb over andere vitamines en mineralen, zou ik het vooral zoeken in supplementen die celaanmaak bevorderen, zoals B-vitamines en die impact hebben op slijmlagen van ons maagdarmstelsel. Het schijnt inderdaad zo te zijn dat mensen met deze aandoening een verhoogde antiproliferatiefactor (APF) hebben, waardoor de celwand niet afdoende wordt gerepareerd of vervangen. Juist B-vitamines verhogen de celproliferatie. Sommige artsen gebruik hiervoor Elmiron, maar dat is een verre van onschuldig medicijn. Het repareren van je ‘inner linings’ doe je vooral met L-glutamine, zink-carnosine en vitamine A. Mocht toch blijken dat het blaaspijnsyndroom een auto-immuunreactie is, dan is vitamine D in een hoge dosering een mogelijke remedie.

De eerlijkheid gebiedt echter te zeggen dat al deze remedies niet bewezen zijn. Persoonlijk zou ik die dan ook één voor één proberen en als er geen verlichting van de klachten optreedt na twee maanden, overstappen naar een volgende mogelijke remedie. Frustrerend om dit op te moeten schrijven, maar mogelijk komt er ooit meer onderzoek beschikbaar.

In het algemeen kun je wel de volgende stappen aflopen:

1. Vermijd alle voeding en drank die de blaaswand kunnen irriteren, zoals frisdrank, koffie, wijn, sterk gekruide of pittige voeding en beperk je drank tot water, melk of kokoswater. Drink vooral ook veel; zo’n 2,5 liter per dag. Qua voeding consumeer je vooral verse groenten en fruit en vermijd je bewerkte voeding;

2. Zoek ontspanning c.q. vermijd stress. Mensen met interstitiële cystitis hebben vaak een veel te hoog cortisolniveau waardoor chronische ontstekingen door het hele lichaam ontstaan. Laat vooral ook de werking van je bijnieren controleren;

3. Mensen met deze aandoening hebben ook vaak verstoorde mogelijkheden om te ontgiften. Ze raken hun afvalstoffen niet goed kwijt. Goede markers of dit goed werkt, zijn je leverwaarden, nierfunctie en homocysteïnegehalte. Mogelijke remedies zijn choline en NAC.

4. Er is een sterke correlatie tussen darmgezondheid en blaasgezondheid. Wil je de bekleding van je blaas dus repareren, begin dan om die van je darmen te repareren. Dat kun je doen door te stoppen met het eten van gluten en het innemen van L-glutamine of zink-carnosine. Vergeet vooral ook probiotica niet;

5. Bekkenbodemtherapie kan de extreme spierspanning en de daarbij behorende pijn verminderen. Denk daarbij ook aan de natuurlijke spierontspanner magnesium.

Disclaimer

Medische informatie wordt alleen verstrekt als informatiebron en mag niet worden gebruikt of vertrouwd voor diagnostische of behandelingsdoeleinden. De informatie is niet bedoeld als patiëntenvoorlichting, creëert geen relatie tussen patiënt en orthomoleculair adviseur en/of INNR B.V. en mag niet worden gebruikt als vervanging voor professionele diagnose en behandeling. Raadpleeg uw zorgverlener voordat u beslissingen over uw gezondheid neemt of voor advies over een specifieke medische aandoening. INNR B.V. is niet aansprakelijk voor enige schade, verlies, letsel of aansprakelijkheid op welke manier dan ook geleden als gevolg van uw vertrouwen op de informatie uit dit document.